wypadkidrogowe.com

1. Jeżeli znak drogowy usytuowany jest w taki sposób, iż osoba nieznająca danej aglomeracji nie może go dostrzec, gdyż jest on zasłonięty przez inne elementy infrastruktury, wówczas nie można od takiej osoby wymagać, iż zastosuje się ona do zakazu bądź nakazu wynikającego z takiej normy, gdyż nie ma ona subiektywnej możliwości zapoznania się z daną normą (znakiem).
2. W wyniku złego oznakowania przystanku tramwajowego oskarżony nie miał świadomości o jego usytuowaniu w miejscu wypadku. Widząc osoby stojące przy jezdni na przystanku autobusowym oskarżony zredukował prędkość oraz obserwował sytuację na drodze. W takiej sytuacji nie ma podstaw do wymagania od oskarżonego, że powinien on przewidzieć możliwość wtargnięcia pokrzywdzonego na jezdnię, skoro także zachowanie pokrzywdzonego poprzedzające moment wypadku w żadnym stopniu nie ujawniało jego zamiaru wejścia na jezdnię. Nie ma więc żadnych podstaw do przyjęcia, że oskarżony przewidywał czy też mógł przewidzieć możliwość popełnienia czynu zabronionego.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. jest legalny charakter znaku drogowego, który musi zostać ustawiony przez uprawniony podmiot, z zachowaniem obowiązującej procedury.

Nie stanowi wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. niepodporządkowanie się dyrektywie płynącej ze znaku drogowego ustawionego przez podmiot nieuprawniony, bez zachowania obowiązującej procedury. Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. jest bowiem legalny charakter tego znaku.

Niedostosowanie się przez kierującego pojazdem do znaku ograniczającego prędkość administracyjnie dopuszczalną ustawionego nielegalnie nie może skutkować odpowiedzialnością za niepodporządkowanie się dyrektywie wynikającej z tego znaku. (...) Za nieprozumienie Sąd uznaje argumentację prokurator, jakoby pogląd przeciwny obligował do tego, by rozpoczynać analizę każdego zdarzenia drogowego od sprawdzenia czy znak drogowy, do którego nie zastosował się kierujący pojazdem (choć pewnie autorowi apelacji prokuratorskiej chodzi o każdego uczestnika ruchu drogowego) ustawiony został z zachowaniem wszystkich wymaganych procedur. Odpowiedź na tak postawione pytanie jest tylko jedna i wynika wprost z art. 42 ust. 1 Konstytucji oraz art. 1 § 1 k.k. Niepodporządkowanie się przez uczestnika ruchu drogowego zakazowi określonego zachowania wynikającemu ze znaku drogowego ustawionego przez podmiot nieuprawniony i bez zachowania obowiązującej procedury, przy braku naruszenia innych nakazów i zakazów nie może być podstawą ustalenia bezprawności czynu – bo ta ma wówczas charter pozorny.