Umyślność naruszenia zasad bezpieczeństwa z art. 177 kk
Przestępstwo stypizowane w art. 177 § 2 k.k., jako całość ma zawsze charakter nieumyślny, niezależnie od tego, czy zasady bezpieczeństwa w ruchu naruszone zostały przez sprawcę nieumyślnie, czy też umyślnie.
O ile naruszenie zasad w ruchu drogowym może nastąpić umyślnie lub nieumyślnie, o tyle skutki czynu stanowiące jego ustawowe znamię i decydujące o zaistnieniu przestępstwa są zawsze objęte winą nieumyślną. Oba typy przestępstw określone w § 1 i § 2 art. 177 k.k. są przestępstwami nieumyślnymi i mają taki charakter niezależnie od tego, czy sprawca naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu umyślnie czy też nieumyślnie. Wyłączone jest tu zatem stosowanie art. 9 § 3 k.k.
Sąd odwoławczy nie dostrzegł, kontrolując zarzuty apelacji, iż umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym kwalifikowane jest w orzecznictwie z reguły jako świadome postąpienie wbrew zakazom i nakazom obowiązującym w ruchu drogowym (...), a nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa polega na dokonaniu manewru błędnego (ale nie manewru zabronionego) w określonej sytuacji drogowej.
Oskarżony pozostawał w umyślności jedynie co do naruszenia zasad bezpieczeństwa na drodze, przez to, że „chciał” zaniechać chwilowo obserwacji przedpola jazdy (gdyż w tym czasie zajął się inną czynnością, o której mowa wyżej) i zamiar ten zrealizował. Natomiast skutek tego zaniechania, czyli wypadek komunikacyjny z następstwem w postaci śmierci oraz ciężkiego i średniego uszczerbku na zdrowiu wśród poszkodowanych, objęty był nieumyślnością oskarżonego, tj. nie przewidywał on wystąpienia tego skutku, choć mógł i powinien go przewidywać, ponieważ jest to typowy skutek braku obserwacji przedpola jazdy. Nie wymaga tutaj wprost zaznaczenia w wyroku, iż skutek ten był objęty nieumyślnością, gdyż w typie czynu zabronionego pod postacią wypadku komunikacyjnego skutek ex lege jest nieumyślny (art. 177 § 1 k.k. mówi wprost, że sprawca „nieumyślnie powoduje wypadek” i taką stronę podmiotową ma również skutek z art. 177 § 2 k.k.). Innymi słowy, nie jest tak, iż oskarżony umyślnie doprowadził do śmierci i uszkodzeń ciał pokrzywdzonych. Umyślność w przypadku oskarżonego dotyczy jedynie zaniechania obserwacji przedpola jazdy. Zatem jest w pełni trafne i prawdziwe twierdzenie oskarżonego, że oskarżony nie spowodował umyślnie wypadku i nie chciał, aby do niego doszło – co nie zmienia jednak faktu, iż umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa, zaś za skutek tego naruszenia odpowiada na zasadzie nieumyślności.