wypadkidrogowe.com

Ciążący na kierującym obowiązek wyposażenia i utrzymania pojazdu uczestniczącego w ruchu w takim stanie, aby korzystanie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu jadących nim osób lub innych uczestników ruchu, zapewniało wygodne oraz pewne posługiwanie się urządzeniami do kierowania i hamowania (art. 66 ust. 1 pkt 1 i 6 w/w ustawy) sprawia, że brak odpowiedniego do pory roku ogumienia może być in concreto jednym z czynników niezachowania ostrożności, o której mowa w art. 9 § 2 k.k.

Oskarżony, wbrew twierdzeniom apelujących, uczynił zadość wymaganiom stawianym wobec niego przez normę art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy o ruchu drogowym. Reasumując można stanowczo stwierdzić, że niebezpieczeństwo jakie obiektywnie wynikało z wadliwości zaczepu i układu hamulcowego mogło i powinno zostać odwrócone najpierw przez diagnostę, potem przez profesjonalnego mechanika. Oskarżony nie miał świadomości tegoż niebezpieczeństwa. Nie można tym bardziej twierdzić, że użytkując przyczepę zwiększył jeszcze ryzyko zmaterializowania się owego niebezpieczeństwa w zarzucanym mu skutku. Jeszcze raz zauważyć należy, że przyczyną wypadku było wypięcie się zaczepu przyczepy z haka. (zużyte eksploatacyjnie, siedzisko zaczepu zużyte z widocznymi wypracowaniami w gnieździe oraz boku obudowy, zacisk zaczepu („rączka”), sworzeń, sprężyna – wyczuwalne luzy, wskaźnik sprzęgu plastikowy zużyty, podczas statycznej próby podłączenia zaczepu do zaworu kulowego wyczuwalny luz wzdłużny oraz boczny – vide opinia biegłego rzeczoznawcy). Nie zauważył tego ani diagnosta ani K.. Twierdzenie, że oskarżony miał tego świadomość jest w najmniejszym stopniu nieuprawnione.

1. Prowadzenie bowiem samochodu z niesprawnym układem hamulcowym jest naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a więc jednym z przedmiotowych znamion przestępstwa określonego w art. 145 k.k.
2. Ewentualne ustalenie, że samochód prowadzony przez oskarżonego miał niesprawny układ hamulcowy, nie przesądza jeszcze odpowiedzialności na podstawie art. 145 k.k. Naruszenie bowiem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez prowadzenie samochodu z niesprawnym układem hamulcowym musi być zawinione, chociażby nieumyślnie, a zatem ocenione według art. 7 k.k., tj. z uwzględnieniem elementu świadomości, woli lub powinności i możliwości przewidzenia.

W art. 61 ust. 3 p.r.d. wskazano, że „ładunek umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia”. Racjonalna wykładnia tego unormowania prowadzi do wniosku, że obowiązek wynikający z zacytowanego przepisu polega na takim zabezpieczeniu ładunku, aby nie zmienił on położenia w trakcie jazdy, powodując tym samym zagrożenie, w tym dla osób znajdujących się w pojeździe. Poziom zabezpieczeń ładunku nie może być jednak rozciągany na sytuacje skrajne i wyjątkowe, lecz powinien dotyczyć przeciętnego, rozsądnego kierowcy oraz typowych sytuacji drogowych – wykonywania manewrów w trakcie prowadzenia pojazdu, w tym także wykonywania manewrów obronnych, jak np. nagłe hamowanie. Nie można natomiast wymagać od osób kierujących pojazdami takich zabezpieczeń, aby przewożony ładunek nie zmienił miejsca położenia nawet w przypadku zderzenia czołowego, kiedy to na osoby i przedmioty znajdujące się w pojazdach działają ogromne siły. Uczestnictwo w ruchu drogowym ze swej istoty zakłada występowanie pewnego ryzyka i nie można wymagać od osób biorących w nim udział przewidywania wszelkich możliwych stanów zagrożenia.